تحلیل و بررسی باده و باده گساری در دیوان رودکی، منوچهری و خاقانی

شعر از دیر باز ، در بردارنده¬ی آیین¬ها و آداب و بازتاب دهنده¬ی احساسات انسانی بوده و همانگونه که شعر درباره¬ی هر موضوع کاربرد داشته، هر موضوعی نیز در شعر تجّلی می یافته است و در شعر فارسی موضوعات گوناگون از مدح تا رثا و هجو و زهد و تحقیق و حکمت و فخر و .. به کار رفته است. باده ستایی و شعر خمریه نیز از گذشته¬های دور در شعر فارسی بازتاب داشته و از رودکی تا امروز این موضوع دست مایه¬ی شاعران فارسی زبان بوده است و باده¬ی واقعی و عرفانی در شعر شاعران فارسی زبان مورد توجه قرار گرفته است . هدف اصلی در این پژوهش که در شش فصل پرداخته شده ، بررسی و شرح آیین باده گساری و به تصویر کشیدن باورها و اعتقادات مربوط به باده¬گساری در دیوان سه شاعر بزرگ ادب فارسی:رودکی ، منوچهری و خاقانی است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته است، نخست تعاریف کلی از باده و پیدایش آن و پیشینه¬ی خمر در ادبیات عربی و فارسی ارائه شده و در مرحله¬ی بعد نوعی تقسیم بندی و تجزیه و تحلیل از اسامی شراب و روش های باده خواری بر اساس دیوان سه شاعر صورت گرفته است. نتیجه کلی که در پایان این مباحث حاصل شده این است که رودکی، منوچهری و خاقانی هر چند شاعرانی بودند که در سه دور? متفاوت زندگی می کردند، ولی به دلیل زیستن در قالب فرهنگی یکسان، مشابهت های فراوانی در حوز? آثار و افکارشان با یکدیگر دارند.